4 sposoby na to, jak to zrobić

Nie sądzę, aby znalazł się rodzic, zwłaszcza rodzic o specjalnych potrzebach, który nie słyszałby zdania "Nie wiem, jak to robisz!". Ja słyszałam. Kiedy byłam w ciąży z naszymi trojaczkami, chociaż wtedy było to ogólnie "o nie, mam nadzieję, że masz dużo pomocy!" lub inne negatywne komentarze. Raz powiedziałam pewnej pani w Marks and Spencers, że będę miała trojaczki, a ona dosłownie stała z szeroko otwartymi ustami, a potem odeszła w szoku. Urocze.

Więc... jak to zrobić? Oto kilka sposobów.

1. Potrzeba wioski

To prawda, co mówią o tym, że potrzeba wioski. Kiedy dzieci się urodziły, spędziły kilka pierwszych tygodni na oddziale dziecięcym, ponieważ były wcześniakami. Pielęgniarki, lekarze i asystenci opieki zdrowotnej stali się naszym wsparciem, ponieważ członkowie rodziny (z wyjątkiem ich niań!) nie byli wpuszczani. Z biegiem lat otrzymałem płatne wsparcie w postaci "osobistego asystenta", co jest tytułem niegodnym tego, co zrobiły dla nas Natasha, a następnie Debbie. Obie nadal są cenionymi przyjaciółkami. Dzieci mają również szeroką rodzinę, która je kocha, a moja mama jest z nami przez większość dni, aby pomóc, zwłaszcza z ograniczeniami narzuconymi przez moje stwardnienie rozsiane.

2. Rutyna

Dla nas rutyna była kluczem od pierwszego dnia. Niesamowite pielęgniarki na oddziale dziecięcym karmiły dzieci co cztery godziny, zanim przywieźliśmy je do domu, próbując pomóc nam sobie z tym poradzić. Trzymaliśmy się tego przez większość czasu karmienia butelką (pierś NIE była dla nas najlepsza) i działało to znakomicie. Nawet teraz, gdy mają prawie siedem lat, trzymamy je w dość ustalonej rutynie. Zmieniło się to wraz z potrzebami dzieci, ale rutyna działa dla nas wszystkich. Zapisuję też różne rzeczy, zwłaszcza epilepsję Jacoba, więc mam gotowy pakiet "chwyć i idź" na wypadek, gdyby rutyna się załamała i musiał zostać przeniesiony do szpitala.

3. Mam mniej przyjaciół

Pamiętam czasy, kiedy podróż samochodem powodowała u Jacoba drgawki, które nieuchronnie wymagały podania leków ratunkowych, a następnie prawdopodobnie karetki pogotowia. Nikt nie wiedział, dlaczego tak się działo, ponieważ nie był wrażliwy na światło! Nie byłam zadowolona z samotnej jazdy z dziećmi, ale też nie chciałam być sama z dala od domu, ponieważ Jacob tak źle się czuł w tym okresie swojego życia. Na pewnym etapie próbowałam wyjaśnić to grupie naprawdę cenionych przyjaciół i z jakiegoś powodu zostało to odebrane w sposób, którego wcale nie zamierzałam. Nikt w tej sytuacji nie miał złych intencji, ale z powodów, których nadal nie rozumiem, nie rozmawiamy już ze sobą. Prawdopodobnie stracisz przyjaciół, o których nigdy nie myślałeś podczas swojej podróży jako rodzic ze specjalnymi potrzebami, ale spotkasz też wielu niesamowitych ludzi.

4. Czas dla mnie

Jestem w tym trochę niewiarygodnym okresie, kiedy dzieci wychodzą do szkoły i znów mam czas dla siebie w ciągu dnia! Na początku nie wiedziałam, co robić i czułam się w ciągłym "pogotowiu" na wypadek, gdyby Jacob źle się poczuł. Jednak bardzo dobrze zaaklimatyzował się w nowej klasie, a ponieważ jego epilepsja jest znacznie bardziej stabilna, poświęcam więcej czasu na robienie rzeczy, które lubię. Moja niesamowita kuzynka pożyczyła mi swojego pięknego konia, dzięki któremu poznaję nowych ludzi i znów cieszę się jazdą konną, gdy tylko pozwala mi na to zdrowie.

Prawda jest taka, że nigdy nie dowiesz się, jak robi to ktoś inny, ponieważ bez względu na to, jak blisko jesteś, nie żyjesz jego życiem. Nikt nie wie, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami. Staram się więc być wyrozumiały dla innych i uczyć się na własnych błędach (a było ich sporo!). Przede wszystkim jednak po prostu idę naprzód z moją piękną rodziną!