Lato zaskoczyło nas w tym roku

Wakacje. Nie bałem się tego.

Czekałem, aż opadnie, to uczucie strachu, rozpaczy, urazy. Koniec semestru zbliżał się nieubłaganie i wciąż nie nadchodził.

Wiedziałem, że będzie ciężko, że wypadnięcie z rutyny, niekończące się żądania i pytania, spektakularnie nieudane sklepy spożywcze.

Ale była nadzieja, uczucie, które było dla mnie nowe. Powiedziałbym nawet, że było podekscytowanie. Czułem się podekscytowany.

Mieliśmy ambitne plany. I mniej płatnej pomocy niż kiedykolwiek wcześniej.

Przebrnęliśmy przez to, w niektóre dni ledwo wychodząc z domu, a w inne rozbijając życie i przekraczając barierę dźwięku.

W niektóre dni stąpaliśmy po wodzie, w inne żeglowaliśmy. Ale nigdy nie zatonęliśmy. Każdy dzień był nowym wyzwaniem. Nie sądzę, by był dzień, w którym nie czułem, że wygrałem.

Obozowaliśmy. Trzy razy!

Udało nam się nawet wyciągnąć krzesła kempingowe i usiąść na nich. Zaprzyjaźniliśmy się z naszymi sąsiadami z kempingu, a nie wrogami!

Spędziliśmy wakacje w tym samym ulubionym miejscu w Devon i podziwialiśmy, jak coraz łatwiejsze było wykonywanie tych samych czynności w porównaniu z poprzednimi latami.

Jedliśmy na mieście, jako rodzina, z mniejszym dramatyzmem niż kiedykolwiek wcześniej, a ja cieszyłem się tym, nie spiesząc się, by to się skończyło.

Mieliśmy randki i pomimo wielu, wielu niedokończonych rozmów, czułem się o wiele mniej towarzyskim zombie niż kiedykolwiek wcześniej.

Zabrałem oboje dzieci do miejsc, do których sam bym nie pojechał w zeszłym roku.

Czy wyciągnąłem wnioski z poprzednich lat i zmieniłem swoje oczekiwania? Czy inni zmienili swoje?

Rodzina, przyjaciele, z którymi wcześniej było niebezpiecznie i boleśnie spędzać czas pomimo najbardziej skomplikowanych planów... jakoś w tym roku znaleźliśmy jakąś formę harmonii.

Tego lata uwierzyłam w siebie, ale przede wszystkim uwierzyłam w niego. A on mi zaufał.

Dziś wrócił do szkoły i jest to pierwszy rok, w którym mogę szczerze powiedzieć, że za nim tęsknię.