Świętuj to, co nie jest świętowane

Uczcijmy dzieci, które widzą rzeczy, których my nie widzimy. Które słyszą dźwięki, które dla nas są ciche. Które dotykają rzeczy, których my nie chcemy. Które wypowiadają słowa, których my nie mamy odwagi wypowiedzieć.

Podążaj za dzieckiem, które odkrywa świat bez nóg. Obserwuj świat oczami dziecka, które nie widzi. Rozmawiaj z dzieckiem, które nie ma głosu. Ucz się od dziecka, którego nie można nauczyć.

Podążajmy za dziećmi, które szukają deszczu i wichury, burz i ulew. Które odnajdują radość w chrzęście lodowatej trawy i w brzęku gradu na dachach.

Nie czujmy się skrępowani naszymi dziećmi, które wolą bramę parku od huśtawki czy zjeżdżalni. Które wolą dziką przyrodę od ludzi. Które biegają, ale nie chodzą, które podskakują, ale nie siedzą.

Zachęcaj tych, którzy nie dbają o zabawki, ale tworzą własną zabawę

Którzy uwielbiają przechylać płatki śniadaniowe na podłogę, ale nie zjedzą ich z miski.

Niech te dzieci pokażą nam, jak odkrywać świat własnymi oczami, a nie przez filtry, które nosimy. Niech nauczą nas, że piękno tkwi w ogniu w naszych oczach, a nie w makijażu, który je otacza.

Uznaj dziecko, które nosi kalosze latem i klapki na śniegu. Które słucha świątecznych piosenek w lipcu i nadal wierzy w magię Świętego Mikołaja w wieku 14 lat.

Uznajmy tego nauczyciela, który mierzy sukces dziecka jego uśmiechem i mierzy jego siłę jego duchem. Niech ten nauczyciel uczy nas wszystkich.

Nie odsuwajmy się od dziecka, którego uścisk jest zbyt mocny, którego pocałunek jest zbyt mokry, którego głos jest zbyt głośny.

Pogratuluj dzieciom, które śpiewają, ale nigdy nie będą mówić; które pływają, ale nigdy nie będą chodzić.

Obyśmy usunęli dziwność z dziwności. Zmieńmy obce w akceptowalne. Zmień dziwne w enigmatyczne. Weźmy te dzieci i powitajmy je. Podzielmy się nimi z dzisiejszymi dziećmi, które staną się dorosłymi jutra.

Świętuj to, co nie jest świętowane.