The Quest autorstwa Kerry Fender.

Na początku świąt wielkanocnych rozpoczęliśmy coroczne starania o szczepionkę Covid dla Freddiego. Osoby z zespołem Downa mają zazwyczaj osłabiony układ odpornościowy i są bardziej podatne na infekcje, zwłaszcza infekcje dróg oddechowych. Podczas pandemii zostali oni uznani za klinicznie wrażliwą grupę, zadeklarowaną jako kwalifikującą się do szczepionki Covid, gdy tylko stała się dostępna, a następnie do niektórych zabiegów, które mają być podawane w szpitalu JAK NAJSZYBCIEJ po pozytywnym wyniku testu PCR.

W czasach, gdy NHS jest pod tak dużą presją i zmaga się z trudnościami, a spadające wskaźniki szczepień spowodowały odrodzenie się chorób, o których myśleliśmy, że widzieliśmy już ostatnie, z pewnością sensowne byłoby, aby każdy program szczepień był jak najłatwiejszy dla każdego, kto chce się zaszczepić: aby zapobiec rozprzestrzenianiu się chorób i zapobiec trafianiu ludzi do naszych już oblężonych szpitali. Ale nie. 

Proces uzyskania szczepionki dla Freddiego jest długotrwały, stresujący i frustrujący, z niemałym elementem niepewności, fałszywych startów i udaremnionych nadziei. Quest nie wydaje się być nieadekwatnym słowem.

W zeszłym roku wyglądało to następująco:

Otrzymałam wiadomość od lekarza rodzinnego z informacją, że Freddie kwalifikuje się do szczepienia i zaproszeniem do umówienia się na wizytę, co też zrobiłam.

Przygotowałem Freddiego, wyjaśniając, dlaczego jest to konieczne i co się stanie.

Rano w dniu wizyty otrzymałem telefon z informacją, że wizyta została odwołana, ponieważ nie miał ukończonych 18 lat i nie mieli odpowiedniej szczepionki.

Otrzymałem również wiadomość tekstową od NHS 119, więc kliknąłem link, aby umówić się na wizytę, ale odkryłem, że najbliższe miejsce oferujące szczepionkę znajduje się prawie 19 mil stąd. Nie mam samochodu. Na szczęście oferowali wizyty w sobotę, więc mój mąż mógł nas zabrać.

Ponownie przygotowałem Freddiego.

W dniu wizyty, w sobotni poranek wyciągnęłam bardzo niechętnego Freddiego z łóżka o wróbelkowej porze, aby upewnić się, że dotrzemy do kliniki na czas.

Szybko dotarliśmy do kliniki... tylko po to, by usłyszeć, że ich zdaniem nie kwalifikuje się do leczenia, ponieważ nie przyjmuje leków immunosupresyjnych i nie powinno mu się proponować wizyty. Próbowaliśmy wyjaśnić, na czym polega zespół Downa i obniżona odporność, ale nie chcieli ustąpić.

Zabrałem bardzo zdezorientowanego Freddiego do domu i starałem się nie złapać Covid.

Nasze poszukiwania zostały wznowione w październiku, kiedy nadszedł czas na jesienne dopalacze. Najpierw przyszła wiadomość z NHS. Poinformowano nas, że najbliższa klinika, w której można go zaszczepić, znajduje się w odległości około trzech mil. Czekaliśmy w kolejce, która ciągnęła się wzdłuż chodnika na zewnątrz, tylko po to, by gdy nadeszła nasza kolej, powiedziano nam, że nie są w stanie podać szczepionki osobom poniżej 18 roku życia, ponieważ nie mają odpowiedniej szczepionki. Skontaktowałem się ponownie z 119 i zaakceptowałem wizytę w aptece oddalonej o 15 mil, która, jak mnie zapewnili, będzie w stanie go zaszczepić. Po raz kolejny przygotowałem Freddiego.

W tym dniu droga do apteki była zamknięta, co nie wróżyło dobrze, ale kiedy w końcu dotarliśmy na miejsce, byli przemili, zrobili Freddiego bez pytania i zaoferowali szczepionkę również mnie i mojemu mężowi, mówiąc, że często mieli resztki szczepionki na koniec sesji, które następnie musiałyby zostać wyrzucone - zamiast ją marnować, woleli, gdy nadarzyła się okazja, dać ją ludziom, których okoliczności mogą sprawić, że oni lub ktoś z ich bliskich będzie bardziej narażony. Tak się złożyło, że zarówno ja, jak i mój mąż spełniamy kryteria kwalifikowalności, oboje zostaliśmy zaproszeni na wizytę i oboje zostaliśmy odrzuceni przez personel szczepień, który najwyraźniej dość arbitralnie zdecydował, że nie spełniamy ich interpretacji zasad. Przyjęliśmy więc ich ofertę.

Kiedy wiosną tego roku cała ta awantura zaczęła się na nowo, przychodnia po raz kolejny umówiła nas na wizytę tylko po to, by odwołać ją w tym samym dniu.

Niestety, ta urocza, zdroworozsądkowa apteka, w której zrobiliśmy to jesienią, nie znajdowała się na liście NHS 119 placówek oferujących szczepionkę. Tym razem najbliższe terminy były oddalone o ponad 25 mil. Poszukałem lokalnej przychodni, ale tylko dwie oferowały szczepienia dla 16-18-latków. Zadzwoniłem najpierw do jednego, a potem do drugiego, aby sprawdzić godziny i dni sesji szczepień, ale obaj powiedzieli mi, że nie wiedzą, że powinni podawać szczepionki tej grupie wiekowej i nie mają odpowiedniej szczepionki.

Wróciłem do Internetu i zarezerwowałem wizytę w aptece oddalonej o 25 mil, zadzwoniłem do nich, aby sprawdzić, czy mają odpowiednią szczepionkę dla osób poniżej 18 roku życia, a następnie ponownie zadzwoniłem pod numer 119, aby upewnić się, że nie zostaniemy odrzuceni ze względu na kwalifikowalność. Nie byli pewni i poradzili mi, abym wziął list od lekarza rodzinnego potwierdzający, że się kwalifikuje.

Zadzwoniłem do gabinetu i zgodzili się wysłać mi go e-mailem, aby zaoszczędzić czas.

Ponownie przygotowałem Freddiego. Nie był zadowolony. W międzyczasie nabawił się igłofobii z powodu incydentu, kiedy był w szpitalu. Obiecałem mu krem EMLA, "opaskę na oczy" (maskę do spania) i lunch w McDonalds, jeśli to zrobi.

Tego dnia, w sobotę (znowu), przyjechałem po niego do Sparrow's Fart, aby nałożyć krem. Jeździliśmy w kółko po nieznanej okolicy, aż znaleźliśmy malutką aptekę (na szczęście zauważyliśmy McDonalds w pobliżu, który wskazaliśmy Freddiemu). Weszliśmy do środka wstrzymując oddech, spodziewając się, że zostaniemy odrzuceni, ale po chwili namysłu zaakceptowali e-mail i podali mu szczepionkę. Poszukiwania dobiegły końca... w każdym razie na kolejne sześć miesięcy.

Kto wie, dokąd nas to zaprowadzi.