Ouderverzorger zijn - een feministisch perspectief

De mentale belasting is goed gedocumenteerd, maar wordt slecht begrepen. Ik herinner me dat Women's Hour op Radio 4 een paar jaar geleden een online quiz organiseerde om te onthullen hoe de taken in relaties verdeeld zijn. Ik vulde de quiz in en ontdekte dat de verdeling van de taken in mijn relatie gelijker was dan ik dacht. Ik was geschokt, want ik wist dat dit niet waar was.

Toen realiseerde ik me - de quiz vroeg alleen naar zichtbare dingen, koken, schoonmaken, de vuilnis buiten zetten enz. De verborgen klusjes, de mentale belasting, werden niet meegerekend: cadeautjes organiseren voor de feestjes van de vriendjes van je kind, schoolformulieren invullen, WhatsApp-groepen op school (zoek er maar een met een gelijke verdeling van mannen en vrouwen), huisartsenafspraken en tandartsafspraken regelen - de lijst gaat maar door.

De mentale belasting wordt grotendeels door vrouwen gedragen. Waar de reguliere media echter zelden of nooit op ingaan, is de explosieve toename van de mentale belasting als je ouder bent van een gehandicapt kind. Ik ga hier een gokje wagen en zeggen dat het ongeveer 6-10 keer zo hoog wordt (geen wetenschappelijke schatting, maar ik wed dat ik er niet ver naast zit).

Deze mentale lading is turbocharged, XXL, ontembaar.

Deze mentale belasting is ongekend voor een vrouw. DLA-formulieren, EHCP-formulieren (die twee alleen al zijn elk weken werk), afspraken, afspraken, correcties, telefoontjes van school, terugduwen, vechten voor voorzieningen, deze lijst is oneindig. Het is onvoorspelbaar en vaak beladen met pijnlijke emoties.

Al vrij snel tijdens deze reis realiseerde ik me dat ik dit niet alleen kon. Ik werk parttime, maar de tijd die ik 'vrij' had, was nauwelijks genoeg om de basiszaken draaiende te houden, laat staan de mentale belasting die het ouderschap met zich meebrengt. Het voelde alsof ik drie banen had. Ik wist dat ik dit met mijn man moest delen. Het belangrijkste was echter dat ik niet wilde delegeren.

Dat vermindert de mentale belasting voor mij niet, het maakt me alleen maar een projectmanager. Ik wist dat als ik mijn man vroeg om een afspraak te maken of meer medicijnen te bestellen, hij dat zou doen. Maar het bedenken, onthouden, vragen en dan (onvermijdelijk) controleren en najagen was de mentale belasting. Dat betekent dat ik het net zo goed zelf had kunnen doen. Er is hier een uitstekende cartoon die dit beschrijft.

Dus dit is wat we deden.

We splitsten de hoofdbelasting op in twee categorieën - medisch en sociaal. Mijn man werd hoofd van de medische dienst en ik werd hoofd van de sociale dienst (we noemen onszelf gekscherend zo en behandelen het als een baan, misschien moeten we visitekaartjes laten maken). Het heeft uitstekend gewerkt.

Hierdoor is mijn man verantwoordelijk voor al het denkwerk, contacten leggen, bestellen, boeken en bijwonen van alle medische dingen, van medicijnen tot afspraken. Ik denk er niet over na. Als de medicijnen op zijn, is dat niet mijn verantwoordelijkheid. Hoewel ik medische afspraken bijwoon, boek ik ze niet.

Ik doe alle sociale dingen, onderwijs, sociale zorg respijt / enablers, DLA, EHCPs. Er zijn frustraties, namelijk dat medische secretaresses mij eerst bellen omdat ik een vrouw ben. Ik vertel ze beleefd dat ik me niet met medische zaken bezighoud en hoewel ik natuurlijk het gesprek afmaak om geen NHS-tijd te verspillen, verzoek ik ze de volgende keer mijn man te bellen en dat ze hun gegevens moeten bijwerken om dit te specificeren.

De laatste keer dat ik dit moest doen was een paar weken geleden. We hebben de lading zo'n vijf jaar geleden verdeeld. Maak daarvan wat je wilt. Het maakt me nog steeds woedend dat vrouwen standaard worden genoemd.

Ik wil deze methode graag delen voor het geval andere gezinnen er iets aan hebben. Vrouwen dragen nog steeds een oneerlijk deel van de mentale last. Ik kan me alleen maar voorstellen wat we kunnen bereiken als dit eerlijker verdeeld zou zijn.